Graag wil ik mijzelf even kort voorstellen, ik ben Marjon van Oosten, 28 jaar en woon sinds een aantal maanden in Zoetermeer. Als kind was ik al gek op klimmen en klauteren, zwemmen en vies worden. Vooral het vies worden was ik goed in. Onhandig als ik was, struikelde ik over iedere boomwortel en liet ik alles uit mijn handen vallen. Zelfs op de middelbare school kreeg ik het voor elkaar om tijdens het uitlaten van een hond met een vriendin, omver te worden gelopen door de hond en precies in die ene modderplas te belanden.
Dat lompe en onhandige is er altijd in blijven zitten. Ik loop nu ongeveer 6 jaar hard en kan de keren dat ik onderuit ben gegaan tijdens het hardlopen en de enorme hoeveelheid blauwe plekken die ik hiermee heb opgelopen, is niet meer op 2 handen tellen! Naast de regulieren hardloopevenementen ben ik afgelopen 2 jaar ook meer mee gaan doen met obstakelruns, mudruns en trailruns. Vaak liepen we met een groep, zonder prestatiedruk gewoon voor het uitlopen, vies worden en de fun.
Afgelopen zomer tijdens een mudrun in het Westland (Cross Challange Westland, 8km) ging het lopen en de obstakels zo lekker dat ik 2e werd bij de dames. Ik had nooit verwacht dat ik zoiets zou kunnen! Dit heeft in mij wel iets losgemaakt. Het lopen van runs voor de fun is leuk, maar om er echt alles uit te halen en er beter in te worden, is nog veel leuker!
Nu was de Cross Challange Westland maar een klein evenement, zou ik dit dan ook kunnen bij grotere evenementen? Na wat meningen van andere obstacle runners (Sharona, Yuri en Dennis) die aangaven dat ik er gewoon voor moest gaan, ben ik overtuigd. In 2018 wil ik mee gaan doen met één of meerdere OCR Series. Het zal waarschijnlijk met veel vallen en opstaan gaan, maar zonder een beetje vies worden kom je nergens.
