Ooit in een ver verleden ben ik eens gaan trainen voor een triatlon. Ik kan aardig fietsen, matig hardlopen en vréselijk slecht zwemmen. 750 meter zwemmen is voor mij geen pleziertje, als ik het al haal. Ondanks dit hadden we met een groep van Body Rock afgesproken dat we de Titan swim gingen doen.
Bij het zien van de foto’s op de site en reacties op de Facebook pagina van Titan swim leek het alleen maar fun te zijn. De wetenschap dat ik een zwemvest aan zou hebben, zorgde ervoor dat ik het leuker begon te vinden. Ik was in voorbereiding op de Iron Viking (lees het verslag van Marjon) dus conditioneel ging het wel lukken. We hadden een team ticket voor eind van de dag. Het event terrein was rustig wat best fijn was.
Fun fun fun
Eigenlijk vanaf het moment dat we met z’n 14en het water in renden was het ‘fun mode on’. Het eerste obstakel was een luchtkussen met gaten en menshoge palen. Flop, flop flop en ik was aan de overkant. Whoop whoop, het eerste obstakel was gehaald. We wachten even tot iedereen er was en zwommen (dobberden) naar het volgende obstakel. Terwijl de een ervan afsprong katapulteerde een aantal andere van het obstakel af. Nog meer lol dus. Het is een soort wipe out met een groep en iedereen is steeds de lul. Na nog twee obstakels met een glijbaan en een soort wieber gingen we de bocht om en tegen de wind in.
Toch even andere koek. De zon was weg en tegen de wind in zwemmen is toch wat zwaarder (misschien alleen mentaal). We werden ingehaald door een groepje waterpolo dudes die duidelijk voor een goede tijd gingen. Het leukste obstakel wat mij betreft lag nog ver voor ons. Dus nu was het gewoon doorzwemmen. In onze groep zitten een paar mensen met 0% vet en de eerste begon het serieus koud te krijgen. De nacht ervoor had hij besloten even naar Antwerpen te gaan en rond 11 uur te gaan slapen. Drinken doet hij nooit (kuch) dus onderkoeling lag bij hem op de loer. Hij is lekker naar de kant gegaan waarna de rest van de groep doorging. Ik ben een beetje achterin gaan hangen om iedereen in de gaten te houden. Wat als voordeel had dat ik echt super rustig kan dobberen. Dikke prima.
Het leukste obstakel was de één na laatste. Hij duurde ook super lang. Je moest eerst uit het water klimmen en een muurtje op. Achter het muurtje zat een mini halfpipe (mini ramp). Zodra je in het midden zat moest je eruit zien te komen. Wat voor de meeste mensen zo goed als onmogelijk bleek. Het was inmiddels bijna 18:00 uur, de zon was al 4 uur achter dikke wolken verdwenen en het water was niet super warm. Kou en vermoeidheid zijn geen vrienden van motoriek en kracht dus het was super grappig om iedereen te zien stuntelen en vallen, opstaan en weer proberen. Na twee pogingen zat ik op de rand en heb ik nog wat geholpen.
Het laatste obstakel met grote ballen waar je overheen moest rennen was al gesloten dus die lol wipe outs hebben we moeten missen. Wat eigenlijk jammer was.
We hebben na afloop snel omgekleed en blauwe lippen geteld bij iedereen. Een pizza, biertje en gezelligheid bij iemand thuis maakte de run compleet. Het was super leuk, 1km en 8 obstakels alleen maar gelachen en lol gemaakt. Dus als de swim volgend jaar weer naar Nederland komt dan staat hij zeker op het lijstje om mee te doen.
