Het is inmiddels alweer een aantal weken geleden, maar leuke runs blijven meestal nog wel even op mijn netvlies staan. De runs van Strong Viking kan ik bij wijze van spreken inmiddels blind lopen, zo vaak heb ik ze gedaan. Of het nu een Mud, Water, Hills, Brother of Family Edition of een Iron Viking was, het maakte me allemaal niet uit. En al lag ik zelf een keer niet in de modder te rollen, dan stond ik wel langs de zijlijn als fotografe.
Doelen
De reden dat ik bij deze water editie aanwezig wilde zijn, was vanwege het feit dat ik zelf gewoon een waterrat ben (zeg je water, dan zeg je Melissa), de OCR World Finals die later op de avond zouden plaatsvinden (wat ook weer een hele happening beloofde te worden) en de socialiteit. Het is zo leuk om iedereen weer te zien en te spreken tijdens zo’n event! #ocrunited
Mijn doel van deze Water Editie in Wijchen was voornamelijk om plezier te hebben en het te zien als een goede training voor al mijn aankomende (grote) races. Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep deze editie met vriendlief en twee trainingsmaatjes van Bodyrock. In de auto naar Wijchen hadden we al een hoop lol en dat ging zowel in het startvak als tijdens de run nog wel even door. Doel 1, plezier hebben, was bij voorbaat al gehaald!
Mijn tweede doel was dus om het te zien als een goede training. Nu kan je elke OCR zien als een training, maar wanneer is het nu een ‘goede training’? Ik had met mezelf een aantal dingen afgesproken: ik wil relaxt lopen, wat betekent dat ik luister naar mijn lijf, mijn hartslag onder controle heb en mezelf niet het zuur in werk. En daarnaast wilde ik zoveel mogelijk obstakels halen zonder dat het teveel energie zou kosten. Dit komt namelijk goed van toepassing tijdens mijn aankomende Spartan Trifecta Weekend en Spartan Ultra, waarbij elke niet-behaalde obstakel wordt bestraft met 30 burpees. Jippie.
VIKINGS, ARE YOU READY?
Even terugspoelen naar de start. Daar stonden we dan, met z’n allen in het startvak op te warmen met de welbekende warming-up van Cynthia. Hierna klonken de inmiddels beroemde Viking-kreten die de runners moesten herhalen en mochten we de muur over. Van de hoge muur door naar obstakel nummer 1: de rope climb. Het touw begon echter op één meter hoogte in plaats van op de grond, waardoor het eerste deel wat extra upperbody kracht vergde. Vond ik als voormalig zwemster natuurlijk helemaal leuk. Hierna direct door het bos in, waar ons nog zo’n 40 obstakels te wachten stonden.
Eigenlijk ging deze editie precies zoals ik in gedachten had. Ik liep lekker, mijn hartslag was niet overdreven hoog, de obstakels haalde ik zo ongeveer allemaal en ik heb mezelf nog overtroffen ook. Dit gebeurde o.a. bij de tall walls, die ik wonderbaarlijk genoeg allemaal in 1x haalde en waar ik niet eens blauwe plekken aan over heb gehouden (hoe dan?!).
Waar ik mezelf ook overtrof en waar ik stiekem best trots op was, waren de Atlas Stones. Dit zijn een soort medicijnballen van 30-40-50 kg (mannen: 40-50-60 kg) die je over een obstakel moet tillen. Bij de Mud Edition kwam ik vanwege rugklachten niet verder dan de 30 kg. Ondanks dat ik redelijk sterk ben, kreeg ik het gewoon niet voor elkaar. En nu, een maand of 3 later doe ik ze alledrie met gemak! Oké grapje, die 50 kg ging absoluut niet met gemak, maar opzich is dat ook niet gek als je je bedenkt dat die 50 kg Atlas Stone toch wel redelijk dicht bij je bodyweight in de buurt komt.
OCR World Finals
Na het finishen gingen Daan (vriendlief) en ik in een sprint door naar de omkleedtent, zodat we met schone kleding op tijd aanwezig zouden zijn bij de briefing voor de marshals van de OCR World Finals. 
Daan werd ingedeeld bij Throw the Hammer, ik werd zijn buurvrouw en mocht marshallen bij de Weaver 2.0. Deze stonden beide zo rond de 14 km, dus op 2/3 deel van het parcours. Wat ik bij het marshallen voelde was enorme dankbaarheid. Dankbaarheid zoals ik deze nog niet eerder heb meegemaakt in onze sport. De Weaver 2.0 bleek namelijk een zwaar obstakel te zijn na alles wat de atleten al voor de kiezen hadden gekregen. Vorig jaar zat ik in hetzelfde schuitje als de atleten van dit jaar. Ik deed mee aan de World Finals en had het ontzettend zwaar. Om die reden ben ik de atleten gaan aanmoedigen. Sommigen wilden opgeven, zagen het niet meer zitten of wilde simpelweg niet meer verder gaan met de race. Ik heb mensen geknuffeld en aangemoedigd en dit werd enorm gewaardeerd. Ik heb ook atleten moeten diskwalificeren, wat altijd een beetje pijn doet, maar aan het eind van de rit is het de juiste beslissing geweest.
Passie
Het marshallen brengt zoveel mensen samen. Mensen die pas net om de hoek van OCR komen kijken, mensen die je al jaren kent, mensen die je maar een paar keer per jaar ziet, maar allemaal komen ze voor hetzelfde: het delen van een passie en dat vind ik zo ontzettend mooi aan deze sport. Iedereen is gelijk. En of je nu EK’s, WK’s, Ultra’s of gewoon af en toe een run meedoet, het maakt niets uit. Iedereen hoort erbij, iedereen zet zich in, en met die inzet hebben we met z’n allen gezorgd voor een topsfeer tijdens de Water Editie en World Finals!
