Op zaterdag, 15 september, nam ik in Frankfurt deel aan mijn eerste ‘Iron Viking’, mijn eerste echte obstakelrun ooit. Wanneer ik mijn vriendenkring vertelde dat ik aan zoiets ging meedoen, verklaarden ze mij allemaal gek. Kan zijn, ik hou nu eenmaal van wat uitdaging. Na het lopen van enkele marathons mocht het wel eens wat meer zijn. Ik nam alleen deel, mijn vriendin stond langs het parcours als welgekomen steun en toeverlaat. Voor mij was de deelname aan de Iron Viking vooral een mentale test. Dit om mijn mentale veerkracht te vergroten in functie van de marathon van Eindhoven half oktober. Daar wil ik dolgraag onder die magische grens van 3u lopen.
Be prepared!
Mijn voorbereiding voor Frankfurt bestond vooral uit hardlopen, aangezien mijn focus volledig op de marathon van Eindhoven ligt. Daarnaast heb ik wekelijks enkele standaard ingeplande sessies ‘functionele’ krachttraining. Dit is heel belangrijk als je een snellere loper wilt worden maar ook om blessures te vermijden. Ik heb dus niet specifiek voor de Iron Viking getraind, ik liet het gewoon op mij afkomen. Ik heb een tijdje geleden wel eens een obstakelrun van 12KM gelopen, maar dat was met een groep die ik begeleid, ter ondersteuning. Verder was mijn ervaring nihil. Mijn interesse werd gewekt tijdens een workshop ‘OCR’ die ik eind mei in de Bunk’r in Rotterdam, die nu helaas gesloten is, volgde met het Asics Frontrunner Team BE/NL. Daar leerde ik enkele kneepjes van het vak. Het was ook na die workshop dat mijn besluit vastlag. Daarna besliste ik om me definitief in te schrijven voor de Iron Viking in Frankfurt, één van de zwaardere obstacleruns, aldus Sven Weemaes, ervaren OCR-atleet en mijn teamie bij de Asics Frontrunners. Uitlopen dat was het vooropgestelde doel, maar eenmaal onderweg, werd dat doel toch een klein beetje bijgesteld…
Een zenuwachtige start, ik wist namelijk niet helemaal aan wat ik mij mocht verwachten.
Ik vertrek als één van de laatste vikings uit mijn startbox, op het gemakje, aftastend. De eerste hindernissen gaan vlot, km na km vliegt voorbij. Ik loop samen met een sympathieke Antwerpenaar die al wat ervaring heeft in OCR. Hij legt me onderweg de kneepjes van het vak uit. Achteraf gezien was dit heel handig. Ik geraak stilaan in mijn element en beslis na 10km om te versnellen. Het lopen tussen de obstakels door gaat me heel goed af, ik recupereer redelijk vlot na elke hindernis en schuif geleidelijk aan op naar voren. Nadat, ter hoogte van kilometer 15, een wild hert over me heen springt van het één stuk bos naar het ander, krijg ik te horen dat ik in de top 10 loop. Leuk, dacht ik, loopt lekker.
Wanneer er onder prikkeldraad moest worden gekropen, werd ik al draaierig op voorhand. De sympathieke Antwerpenaar leerde me namelijk om te rollen, dat gaat sneller. Ben je nadien wel even dronken van. Achteraf gezien vond ik die hindernis echt verschrikkelijk, allesbehalve leuk. De leukste (en die gingen natuurlijk ook het vlotst) waren de hindernissen waarbij we moesten hangen (‘monkey bars’ etc. ) of over een muur moesten klimmen, dat ging me redelijk goed af en daar kwam ik er vaak sterker uit dan mijn collega-vikings.
Ik voel me heel goed en besluit nog maar eens te versnellen na 20km. Na 25km loop ik plots in 2e positie en dat zou zo blijven tot aan de finish. De hindernissen worden zwaar, mijn handen liggen open en bloeden, ik moet bij bepaalde obstakels passen door de pijn aan mijn handen, uiteraard passen met de bijhorende ‘burpees’. In totaal deed ik er zo’n 60, 10 voor elk gemist obstakel. In het begin doet dat allemaal niets, die burpees, maar ik moet toegeven dat ik naar het einde toe, zelfs als Bootcamp-coach, sterren zag. +35km ver, het lopen gaat nog altijd redelijk goed maar de rest van mijn lichaam begint stilaan tegen te pruttelen. Gelukkig wil mijn hoofd nog mee, de laatste 5km zijn loodzwaar maar ik los mijn tempo niet en kruip uiteindelijk in 5 uur en 4 minuten over de finish bovenop een berg. Eind goed, al goed. De langste inspanning die ik ooit heb gedaan. En was me dat genieten…
Een schitterend parcours met heel wat fijne deelnemers die een babbeltje onderweg niet schuwden. Je leert van elkaar, daar komt het uiteindelijk op neer in zo’n wedstrijd: Je deelt een ervaring, een heel pijnlijke en tegelijk ook heel mooie ervaring. Iets wat niet voor iedereen is weggelegd, dus koester het. Dit smaakt naar meer…
Die magische grens doorbreken
Mijn lichaam verteert de inspanning goed, ik ben dan ook wel wat gewoon, gelukkig.
Het belangrijkste is echter dat mijn hoofd nu volledig klaar is voor die marathon van Eindhoven binnen één maand. Eventjes recupereren en dan gaan we het gaspedaal weer induwen. Die magische 3u moet en zal gebroken worden.
Is dit het einde van mijn OCR-verhaal? Zeker niet, eerst die gewone marathon afwerken en dan plan ik zeker een nieuwe obstakelrun. Misschien doe ik wel mee aan de OCR-series…? Het idee spookt in ieder geval door mijn hoofd. OCR is een ware aanrader voor iedereen die zijn/haar fysieke, maar vooral mentale grenzen wil opzoeken en/of verleggen. Bouw wel rustig op, ga eerst voor wat kortere afstanden, vergroot je basisuithouding, versterk je lichaam en leer de obstakels kennen vooraleer je naar die 42km trekt want het is een ware aanslag op je lichaam, dat dien je wel goed te beseffen.
42km lopen, +100 obstakels en 60 burpees later, ben ik een Iron Viking. Echt onbeschrijfelijk trots. #nevernotmoving
