Mijn OCR verhaal begint in september 2015. Nadat ik mijn opleiding had afgerond en wist dat ik een ‘gap year’ zou nemen wilde ik één ding: aan mijzelf werken. Dat betekende niet doelloos rondreizen in Azië of cultuur ‘snuiven’ ergens in Zuid-Amerika, dat betekende sporten, hard werken (letterlijk) en vrije tijd voor m’n vrienden en familie. Het invullen van mijn vrije tijd was, logischerwijs, geen enkel probleem, ook hard werken is niet heel lastig als je bereidt bent om harde fysieke arbeid te leveren. Het sporten is echter een ander verhaal, je kunt zoveel sporten als je wilt, maar als je slecht eet en niet op de juiste manier sport heeft het geen enkel nut. Daarom besloot ik hulp in te roepen!
Voor mij geen sixpack, maar wel een fit leven
Drie maanden lang zou ik personal training krijgen en leerde ik hoe het was om met een workout van 30 minuten helemaal dood te zijn. Ik had 1 training per week, maar trainde daarnaast zelf gewoon rustig 2 of 3x door aan de hand van zijn schema en ik merkte het resultaat. Ik werd sterker, fitter en voelde mij levendiger. Dat het eetpatroon niet goed genoeg kon worden aangepast (volledig mijn fout, maar fastfood is gewoon lekker ;)) heb ik maar voor lief genomen, voor mij geen sixpack, maar verder wel een fit leven. Want weet dit: een buikje hebben is niet erg, een buik wel.
Bootcampen en een mudrun als doel
Terwijl het einde van de één op één begeleiding naderde zei mijn trainer dat ik wellicht mee kon doen met bootcamp. Mijn eerste gedachte was: zijn dit niet vooral vrouwen die ergens in de natuur wat oefeningen doen? Daarna bedacht ik mij dat mijn trainer geen sissy trainingen geeft en besloot ik maar een keer mee te doen om vervolgens nooit meer te stoppen. Rond juni 2016 deed ik 3 bootcamps per week en zat ik 2 keer per week te knallen in de sportschool, ik voelde mij goed en wist dat ik de juiste keuze had gemaakt enkele maanden eerder. Toen opeens de vraag kwam, wie wil er meedoen met Mudmasters 12 km in Biddinghuizen? Ik wist niet wat het was en of het iets voor mij was, maar ik besloot ermee akkoord te gaan.
Ik was nog nooit zo moe en voldaan geweest
In de komende maanden trainde ik voor mijn eerste OCR. Dit betekende dat ik moest gaan hardlopen (waar ik een hekel aan heb) en daarnaast specifieker trainen voor de OCR. Natuurlijk trainde ik al veel, maar hardlopen en specifiek voor OCR trainen was niet mijn ding en dat heb ik geweten. Ik hield de rest niet bij, maar met 2 anderen heb ik wel de Run uitgelopen, letterlijk, na 8 km lopen en al die obstakels kon ik niet meer 4 km hardlopen. Ik besefte mij echter wel iets aan het einde van die Run en dat was dat ik nog nooit zo moe en voldaan was geweest.
Het jaar daarop ging het beter
Exact een jaar later deed ik weer mee, dit keer niet met Mud Masters, maar met de Strong Viking Run van 19 km. Deze keer had ik wel getraind, qua hardlopen (!!), maar weer niet specifiek OCR gericht. Toch ging deze Run veel beter, ik kon hem prima aan qua afstand (ik had zelfs 21 km gelopen in voorbereiding op de Run…) maar de laatste 4 obstakels liet ik echter voor wat ze waren. Hersenloos lopen ging prima, maar functioneel mijn spieren gebruiken was een No-Go na zoveel overwonnen obstakels. Na deze Run voelde ik mij weer moe en voldaan en zelfs beter dan het jaar ervoor.
Ik weet waarvoor ik zo hard train
Wat ik heb geleerd van OCR is dat je moet doorgaan als het tegenzit, doorgaan als je geen zin hebt en goed moet blijven trainen om fit te blijven. Nog steeds doe ik niet aan een sixpack (weet je wel niet hoe lekker Pizza’s en Burgers zijn?) of lopen voor de fun (10 km loop ik iedere week, maar dat is omdat het moet), maar ik weet waar ik het voor doe en dat is moe en voldaan aan de finish van mijn volgende OCR staan.
